Δεν θέλω να γράφω καλοκαιριάτικα ούτε για μεταγραφές που γίνονται, ούτε για μεταγραφές που δεν γίνονται. Οσοι έρχονται παρουσιάζονται όλοι σαν εξωγήινοι που κάνουν θαύματα και είναι παράξενο ότι διάλεξαν την Ελλάδα. Οσοι δεν έρχονται είναι συνήθως «παιχταράδες», που αν είχαν έρθει θα είχαν αλλάξει την ιστορία των ομάδων. Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα του 2017 όπου κάθε επαγγελματικό συμβόλαιο υπερφορολογείται, οι πιο πολλοί ξένοι ποδοσφαιριστές που έρχονται, αν όχι κι όλοι, μια δεκαετία πριν θα έπαιζαν στην καλή ΑΕΛ του Κώστα Πηλαδάκη ή στον ακριβό Πανιώνιο του Κωσταντίνου Τσακίρη. Την δυνατότητα προσφοράς των νεοφερμένων θα την δούμε όταν και εφόσον προσαρμοστούν – αν τα καταφέρουν. Θα κάνω μια εξαίρεση για να γράψω κάτι για τον Εμενίκε. Γιατί είναι ένας σπάνιος τύπος και ένα μεγάλο στοίχημα.
Η μαζί κερδίζουν ή μαζί θα μπλέξουν
Τον Εμενίκε τον διάλεξε σίγουρα ο Χάσι για δυο λόγους: ο πρώτος είναι γιατί πριν από αυτόν είχε διαλέξει τον Μποκανί – θέλω να πω ότι έψαχνε φανερά αυτού του τύπου τον φορ. Η διαφορά είναι ότι τον Μποκανί τον είχε μαζί στην Αντερλεχτ, όταν ο τύπος έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του προ τετραετίας: με τον Εμενίκε θα δουλέψει για πρώτη φορά. Κατά τα άλλα, όπως με τον Μποκανί, έτσι και με τον Εμενίκε, ο προπονητής του Ολυμπιακού διάλεξε κάποιον που θα πρέπει να γίνει στρατιώτης του και να παίξει για αυτόν, κατανοώντας ότι είναι επιλογή του και ότι του δίνει την ευκαιρία να κάνει ένα restart. Η σχέση μπορεί να είναι αυτό που λένε win win: ο Χάσι θα του πει ή μαζί κερδίζουμε ή μαζί θα μπλέξουμε, γιατί, κατά τη γνώμη μου, η όποια επιτυχία του Χάσι θα εξαρτηθεί πολύ από τον Νιγηριανό και την δυνατότητα προσφοράς του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα προκριματικά του καλοκαιριού: αυτά είναι δουλειά των «παλιών» κυρίως και όχι των νεοφερμένων, αλλά αυτό θα το εξηγήσω άλλη φορά.
Απλά να τον σημαδεύεις
Ο δεύτερος λόγος της επιλογής του Εμενίκε είναι ότι ο Χάσι, όπως έχει πει, έχει πραγματικά δει πολλά περσινά ματς του Ολυμπιακού. Όπως είναι λογικό, διαπίστωσε ότι η επιθετική γραμμή του Ολυμπιακού άρχισε να έχει προβλήματα ειδικά μετά την φυγή του Ιντέγιε – εγώ λέω και του Μιλιβόγεβιτς, αλλά με αυτή την παρατήρηση θα συμφωνούσε σίγουρα ο Μπέντο: ο Χάσι έχει μια διαφορετική ομάδα στο μυαλό του από αυτή του Πορτογάλου. Στη διάγνωση του Χάσι προκύπτει ότι όταν έφυγε ο Ιντέγιε, ο Ολυμπιακός βρέθηκε με δυο φορ με ολότελα διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Ανσαριφάρντ ήταν συνηθισμένος από τον Πανιώνιο να βγαίνει για να πάρει τη μπάλα πολύ, αλλά στον Ολυμπιακό στο ύψος της αντίπαλης περιοχής την μπάλα υπάρχουν αρκετοί που τη θέλουν: ο Σεμπά, ο Φορτούνης, ο Μάρτινς κτλ. Ο Ιρανός δεν παίζει πολύ με πλάτη, δεν μπορούσε να σπάσει τη μπάλα σε όποιον ακολουθούσε, είχε προβληματάκια προσαρμογής: θα τον δούμε καλύτερα φέτος - θα προσφέρει αν ο Ολυμπιακός πάρει καινούργιους ακραίους, πιο συμβατούς με το παιγνίδι του. Ο Καρντόσο από την άλλη, ήταν ένας κλασικός παίκτης περιοχής που περίμενε τάισμα: αλλά σημάδευε τόσο συχνά τα δοκάρια, που από ένα σημείο κι έπειτα κανείς δεν πίστευε πως θα σκοράρει και την μπάλα του την έδιναν σπάνια.
Ο Χάσι βλέποντας την λειτουργικότητα της επίθεσης του Ολυμπιακού μέχρι τον Ιανουάριο, και τα πολλά γκολ του Ιντέγιε (13 μόνο στο πρωτάθλημα) έψαξε ένα αντι Ιντέγιε, δηλαδή ένα παίκτη κινητικό, με όρεξη για πρέσινγκ και αλτρουιστή – κυρίως ικανό να ανοίγει χώρους σε όποιον έρχεται από τις δεύτερες γραμμές. Για αυτό επιλέχτηκε αρχικά ο Μποκανί, που στα μεγάλα του χρόνια (που δυστυχώς πέρασαν…) υπήρξε καλύτερος από τον Ιντέγιε, γιατί χωρίς να έχει την γενναιοψυχία του πρώην φορ του Ολυμπιακού, είχε καλύτερα τελειώματα και πιο εύκολο γκολ. Όταν ο Μποκανί δεν πέρασε τα ιατρικά τεστ, ο Εμενίκε προέκυψε σχεδόν υποχρεωτικά. Δεν είναι ίδιοι παίκτες, ο Εμενίκε πρεσάρει λιγότερο και βγαίνει από την περιοχή πιο πολύ, αλλά μοιάζουν σε πολλά. Ο Εμενίκε πασάρει καλά, αλλά μόνο όταν θέλει, είναι διεισδυτικός παίζοντας πολύ από τα δεξιά, κυρίως είναι μια επίθεση μόνος του: στα καλά του αρκούσε απλά να τον σημαδεύεις για να αναστατώσει την αντίπαλη άμυνα, δεν χρειαζόταν προσχεδιασμένες φάσεις για να σκοράρει, παίζει ποδόσφαιρο με το ένστικτό του, τρώει αλλά και δίνει ξύλο – παίρνει και κάρτες πολλές. Η ερώτηση του εκατομμυρίου, η μάλλον των 4 και βάλε εκατομμυρίων που στοίχισε η μεταγραφή, είναι πόσο καλά είναι τώρα. Κυρίως πόσο καλά είναι στα μυαλά του, γιατί ο τύπος κουβαλάει κάμποση τρέλα.
Τρελός και παλληκάρι
Πέρυσι απαιτούσε να παίζει αυτός βασικός και να μην παίζει ο Φαν Πέρσι, τρελαίνοντας τους ανθρώπους της Φενέρ. Σε όλη του την καριέρα έκανε το δικό του και δεν είναι τύπος που δέχτηκε ποτέ του συμβουλές. Εφυγε από τη Νιγηρία πιτσιρικάς και πήγε στην Νότιο Αφρική για να γίνει επαγγελματίας. Πήγε στην Τουρκία, στην Καραμπούκσπορ, όχι ως ταλαντούχος Αφρικάνος που έχει περάσει από γαλλικές ή ολλανδικές ακαδημίες, αλλά σαν φτασμένος παίκτης από αφρικανικό πρωτάθλημα – πράγμα σπάνιο. Εχει κάνει μήνυση σε δημοσιογράφο που αμφισβήτησε τα χρόνια του κι έχει καταγγείλει ομάδες κι αντιπάλους για ρατσιστική συμπεριφορά. Πήγε φυλακή με κατηγορίες για μειωμένη απόδοση σε παιγνίδι κόντρα στην Φενέρ πριν σε αυτή υπογράψει, καθάρισε το όνομά του, αλλά δεν έμεινε στην Τουρκία, και πήγε στη Σπάρτακ Μόσχας, όπου ήταν δυο χρόνια ο πρώτος της σκόρερ. Γύρισε στην Φενέρ χωρίς να παίξει σχεδόν ποτέ, αφού πήγε δανεικός στην Αλ Αϊν (αυτή του Μπεργκ), αλλά αφού έβαλε 7 γκολ σε τρεις μήνες, ξαναγύρισε στην Τουρκία χαλώντας τη συμφωνία πώλησής του στην Αραβική ομάδα, που θα πλήρωνε για χάρη του 7 εκατ ευρώ. Πέρασε από την Γουεστ Χαμ, επέστρεψε στην Φενέρ, απαιτούσε θέση βασικού, καυγάδιζε. Για τους Αφρικάνους παίκτες πρώτα πρώτα μετράει η σχέση εμπιστοσύνης με τον κόουτς και την ομάδα: αν τους αφήσεις, αφήνονται. Δείτε τον Μπουμάλ και την (μη) εξέλιξή του στον ΠΑΟ. Και άλλους πολλούς.
Πολλές διαφορετικές δουλειές
Είναι στοίχημα; Χωρίς αμφιβολία είναι, αλλά είναι από αυτά που στο ελληνικό ποδόσφαιρο του 2017 είσαι υποχρεωμένος να βάλεις. Φορ που να σου εγγυηθεί 15 γκολ το χρόνο δεν είναι εύκολο να βρεις – και πέντε εκατομμύρια να δώσεις μόνο για την αγορά του αυτός που θα πάρεις στοίχημα θα είναι: οι τιμές στην Ευρώπη έχουν ξεφύγει! Μια καλή ομάδα πρέπει πια στην επίθεση να έχει παίκτες ικανούς να κάνουν διαφορετικές δουλειές: ένα να μπορεί ν ανοίγει και να τελειώνει αντεπιθέσεις, ένα παίκτη περιοχής, ένα νεότερο και διψασμένο – έγκειται στον προπονητή πως θα τους αξιοποιήσει και πιστεύω πως μέχρι το τέλος του καλοκαιριού ο Ολυμπιακός θ αποκτήσει κι άλλο φορ. Αν σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό δεν βγει η επιλογή του φορ, η χρονιά γίνεται τρομερά δύσκολη: όλα τα άλλα τα βρίσκεις ή τα μπαλώνεις. Ομολογώ ότι ο Εμενίκε έχει κάτι ενθαρρυντικό, αλλά και κάτι που με προβληματίζει. Το ενθαρρυντικό είναι ότι τελευταία οι Αφρικανοί επιθετικοί πιάνουν στην Ελλάδα ευκολότερα – ο Ιντέγιε, ο Εμποκού, ο μεγάλος Καμαρά, ο Μπεν που βγήκε πρώτος σκόρερ με τη Βέροια είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Από την άλλη με προβληματίζει ότι ο Εμενίκε είναι και τρελός και παλληκάρι. Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, δεν μιλάμε για τον καλύτερο συνδυασμό.
